Mijn vierde werkweek bij Ariki Seed was een normale werkweek. Doordat het weekend zo’n gaaf avontuur was ga ik snel over naar het weekend. De bijbehorende foto’s kun je vinden onder de naam ‘Deel 4 - Queenstown’.

Vrijdag ochtend vertrok ik naar mijn twee klasgenoten, Kim en Naomi. Zij wonen in de buurt van Rakaia waar zij tevens stage lopen. Het is letterlijk de middle of nowhere. Mijn navigatie kon het stuk niemandsland niet vinden dus ben ik met behulp van de kilometerteller en een screenshot van Google Maps naar hun toegereden. Om bij hun te komen moest ik het laatste stuk over 9 km onverharde weg rijden. Zoiets zie je niet gauw in Nederland.

Via een vrij gebruikelijke route reden we met z’n drieën naar het zuiden richting Queenstown. De mooiste tussenstop op de heenweg was Lake Tekapo. Een adembenemend ijsblauw meer wat pas tot zijn recht komt als je op de berg Mt John (1030 m) staat. Het werd alleen maar smakelijker toen we op Mt John een overheerlijke tosti met een cappuccino on the site op aan het eten waren. Nog geen uur rijden verder ligt Lake Pukaki waar je in de verte de bekende berg Mt Cook zou moeten kunnen zien. Helaas was het dusdanig bewolkt dat ik enkel de voet van de berg kon zien. Google ‘Mt Cook’ en ik beloof je dat je adembenemende foto’s zult zien. Vanaf Lake Tekapo tot aan Queenstown zag je op de route als maar prachtige bergen. Telkens volgde de ene berg een andere kanon van een berg op. Het uitzicht was steeds alsof je door meerdere schilderijen reed. Rond de avond kwamen aan in Queenstown en zijn we direct naar ons hostel The Black Sheep gegaan. Nadat we heerlijk bij een tapas restaurant hadden gegeten zijn we Queenstown gaan verkennen.

Zaterdag hebben we geraft op de Shotover River in Queenstown (de goudrivier). De weg erna toe was doodeng. De gids in de bus vertelde dat de weg na de Shotover River in de top 3 van de gevaarlijkste wegen ter wereld staat. Wat een aangename rit was dat…niet. Aan de ene kant van de weg had je de berg en aan de andere kant het ravijn. Gelukkig was de buschauffeur een pro. Het eerste deel van de goudrivier had de gevaarlijkheidsniveaus 1 en 2 (van de 5 niveaus) waarna het overging na niveau 4. Door teamwork en onze gids zijn wij niet omgeklapt en is er niemand uit de boot gevallen. Oke oke, telkens toen de gids zei jullie mogen nu vrijwillig het water in zat Lisa al in het water te dobberen. Het was een hele leuk activiteit met veel humor en sensatie. ’s Avonds zijn we naar een -5 graden Celcius bar geweest. Het barretje stelde niet veel voor, toch was het een erg leuke en gezellige avond.

Zondag was een ‘spannende’ dag. De dag begon allereerst met de activiteit ‘de Luge’. Een soort rodelbaan. De Luge is een leuke activiteit al vind ik de rodelbanen in Duitsland vele malen vetter. ’s Middags zijn Kim en ik gaan bungy jumpen. Een van onze bucket list activiteiten. Ons werd geadviseerd; als je gaat bungee jumpen, doe het dan goed. Dus in plaats van een brug op 43 meter hoogte zijn wij van een zwevend station op 134 meter hoogte gesprongen. Omdat het kan! We deden het zowat in onze broek en verklaarde onszelf helemaal voor gek. Al moet ik achteraf zeggen dat je de eerste paar tellen van de sprong jezelf nog steeds voor gek verklaard, maar al vrij snel ervaarde ik een hoop adrenaline en blijdschap. Wat een kik gaf het!

Maandag zijn wij via de oostkust terug gereden naar Rakaia en Christchurch. De heenweg waren wij netto 6,5 uur onderweg en op de terugweg zo’n 10 uur. Deze route was ook indrukwekkend. In Wanaka zijn we o.a. even gestopt. Dit stadje kent weer een prachtig ijsblauw meer. De route van het westen naar het oosten van eiland is mooi en je komt vaak voor een uur geen dorpjes tegen. De route van de oostkust naar het noorden was saai vond ik. Al leken sommige weilanden erg op die van Nederland. Echt heimwee heb ik niet al mis ik diverse dingen toch wel een beetje.

Nog een tip ga in een hostel niet op een achtpersoons kamer slapen met Israliërs. Ze snurken, hebben stink voeten, schijnen met hun zaklamp 's nachts in je gezicht, slapen naakt, hebben nooit van fluisteren gehoord en hun telefoons ook niet. Einde haha.