Na het weekend Queenstown had ik een dip in mijn vijfde werkweek. Na al die leuke verhalen over Nieuw-Zeeland volgt nu een alinea over de keerzijde van mijn leven in NZ.

Na een weekend vol indrukken valt een werkweek al snel saai te noemen. Vooral als je aan mijn lijst met standaard werkzaamheden ‘schoffelen’ toe mag voegen. Het is werk wat ook gedaan moet worden, maar de uitdaging daarin is ver te zoeken. Vooral als je nagaat hoe leerzaam, uitdagend en leuk mijn stage bij Limgroup was. Mijn gastgezin is erg goed voor me en er wordt best weleens gelachen, al heb ik er veel moeite mee om me erbij te voelen horen. Overdag zijn de Buter’s mijn werkgevers en ’s avonds mijn gastouders. Dit is geen ideale combinatie kan ik je vertellen en ik merk een duidelijk (cultuur)verschil. De Buter’s zijn van origine Nederlands, al zijn ze zeer gelovig, hebben totaal andere interesses, doen ’s avonds niks samen en communiceren anders dan ik gewend ben. Dit heeft grote invloed op het feit dat ik niet mezelf kan zijn. De Lisa die jullie kennen kan ik hier niet zijn. Het is moeilijk uit te leggen, maar leuk vind ik het echt niet. Ondanks dat ik niet de positieve, sarcastische, grappen makende, vrolijke kwebbeltante kan zijn doe ik elke dag mijn best om deze stage tot een goed einde te laten komen.

Over na het weekend. Zaterdag ben ik naar het centrum van Christchurch geweest. De gevolgen van de aardbeving, 22 februari 2011, zijn nog goed zichtbaar in de stad. In het kort heeft de aardbeving voor een ingezakte geleipudding gezorgd. Het centrum was de plaatst waar je moest zijn. Door ingestorte en onveilig verklaarde gebouwen zijn delen van het centrum over de stad verspreid geraakt. Als je iets specifieks in de stad wilt hebben is de kans aanwezig dat je de hele stad door kunt crossen. Het earthquake museum is daarbij interessant om te bezichtigen. De verhalen die je daar hoort van slachtoffers en nabestaanden zijn hartverscheurend. Iets waar Lisa voldoening uit kan halen is winkelen en dat kan je zeker in Christchurch. Moet je wel houden van crossen door de stad met al zijn verkeerslichten.

Zondag ben ik met Janneke naar Akaroa geweest. Janneke (22) is een jongedame die van origine uit Oss komt. Ze heeft zo’n drie jaar in Canada gewoond en woont en werkt nu voor onbepaalde tijd in Nieuw-Zeeland. Om in Akaroa te komen moet je vaak bergop en bergaf rijden en er zitten veel (enge) bochten in de weg. Ik vind dat ik nu kan zeggen dat ik weet hoe je berg moet rijden in NZ. Dat is niet te vergelijken met de bergen in Europa. Al vond ik Akaroa zelf niet veel aan, was het wel erg gezellig om met Janneke op pad te zijn en de natuur te bewonderen. Het schiereiland waar Akaroa zich op bevindt is werkelijk prachtig om vanaf Summit Road te bewonderen. Er is een punt waar je links de baai van Akaroa ziet en rechts de oceaan. Het was helaas niet mogelijk om het foto vast te leggen.

Het aankomend weekend ga ik met Janneke naar Kaikoura. Het is onder andere de bedoeling dat we tussen de zeehonden en dolfijnen gaan kanoën. Hoe vet! Daarbij ga ik proberen om mijn hobby mountainbiken hier op te pakken. Sorry Julien maar die fietsbenen wil ik toch enigszins proberen te behouden.