Dag 130 - De laatste week in NZ

Elk verhaal kent een einde, zo ook mijn avontuur aan de andere kant van de wereld. Hier volgt het lang verwachte blog over de laatste week in Nieuw-Zeeland.

Maandag zijn we vertrokken vanuit Nelson naar Blenheim via de plaats Havelock. Onderweg zijn we in de middle of nowhere gestopt bij een eetcafe om even te pauzeren. Hier hebben mam en Sjoerd dan eindelijk geproefd hoe lekker de Nieuw-Zeelandse pies (vlees taartjes) smaken. Het was een leuke stop om ook even naar de nabij gelegen rivier te lopen en keitje te ketsen. Vooral pap en Sjoerd maakte er een wedstrijd van. Zodra je in de buurt van Blenheim komt volgt de ene naar de andere wijngaarde of soms een bierbrouwerij. Geen wonder dat ze het de wijnstreek van NZ noemen.

Dinsdag gingen we met de Pelorus Mail Boat in Havelock door de Marlborough Sounds varen. ’s Ochtend vroeg gingen we de boot op. De post boot stopt op diverse adressen die enkel via water bereikbar zijn om post, pakketten, vee, boodschappen, etc. af te leveren en neemt eventueel weer post of pakketjes mee. De Pelorus Mail Boat is betaalbaar voor de eigenaar en zijn klanten in de Marlborough Sounds door toeristen en passagiers mee te nemen. De tour was adembenemend, de natuur alleen al was schitterend. We hadden geluk met het weer. Het was eerst bewolkt maar later op de dag klaarde het op. Hierdoor werd de Sound alleen maar prachtiger. Onderweg kwamen vier bijzondere blauwe pinguïns tegen. Jim en Amanda (de eigenaren van de post boot) legde steeds de boot stil om te kunnen genieten van deze kleine beestjes. Later na kwamen we een kleine club Dusky dolfijnen tegen en een poos later een stuk of honderd gewone dolfijnen. Vooral de gewone dolfijnen spelen graag. Ze zwommen graag achter de boot aan of langs en voor de boot uit. Bij deze dolfijnen zag je zowel jonge dolfijnen als volwassen dolfijnen. Erg bijzonder tafereel. Tot het einde van de middag waren we onderweg met de post boot.

Woensdag zijn we vanuit Blenheim eerst naar het noorden gereden naar Picton. Picton is het punt waar je met de veerboot naar het noordelijk eiland kunt. We hebben hier even rond gelopen en zijn daarna richting Christchurch gereden. Onderweg zijn we gestopt bij een bekende stop voor mij. Namelijk vlak voor Kaikoura is een zeehonden pup kolonie onder een waterval. In Kaikoura zelf hebben we onder andere geluncht. We reden die middag/ avond door naar het oude vertrouwde Christchurch.

Donderdag hebben pap, mam en Sjoerd Quake City (het aardbevingen museum van Chch), het Canterburry Museum en de Art Gallery bezocht. ’s Middags voegde ik mij bij te groep, maar eerst ben ik nog even naar, ja ja, het winkelcentrum geweest. Voor de vliegreis wilde ik nog even wat handige spullen als een slaapmasker (erg handig!!) inslaan. ’s Avonds zijn we naar het huis van de Buters gereden. Hier heb ik samen met mam mijn koffer ingepakt. Koffers inpakken vind ik niks aan. Het liefste neem ik hier de tijd voor maar in twee uur tijd was alles van mijn periode in NZ ingepakt en verdeeld over twee koffers.

Vrijdag ochtend heb ik afscheid genomen van mijn huisgenoot, Bianca. Het was apart om afscheid te nemen van de tijd bij de Buters. De twee huisdieren; hond Dai en kat Poema, mis ik wel een beetje. Het waren gewoon gave beesten, zover dat kan :p ’s Middags zijn we naar Akaroa gereden. Hier hebben we heerlijk geluncht, met hoe kan het ook anders, fish and chips. Vanuit Akaroa begint een mooie toeristische route over de bergtoppen van het schiereiland, Sunmer road genaamd. We hebben als afsluiting via deze route terug naar Christchurch gereden. Op deze route zijn verschillende punten waar je mooi uitzicht hebt over de oceaan en/ of de baai van Akaroa.

Zaterdag was het dan zover. De lange reis terug naar huis stond te beginnen. We hebben nog even de laatste souvenirs gehaald, waaronder het bijzondere Edmonds Cookery Book. Dit is een NZ kookboek met typische gerechten uit NZ. Ieder huishouden in NZ heeft wel een boek. Het is te vergelijken met de Nederlandse Blue Band kookboeken. We hebben die dag nog een mooie wandeling gemaakt door het centrum van Chch. Om 18.00 uur lokale tijd vertrokken we per vliegtuig vanuit Christchurch naar Auckland. In Acuckland vertrokken we om 23.00 uur lokale tijd richting Shanghai. De vlucht duurde 12 uur, een lange zit. Met z’n alle hebben we ons die vlucht goed vermaakt met films en hebben we goed geslapen. Mijn buurvrouw wilde een andere stoel dus ineens hadden Sjoerd en ik drie stoelen i.p.v. twee, ideaal!!

Zondag in Shanghai moesten we eerst een tijdelijke visum aanvragen, wachten, onze koffers ophalen, naar de juiste gate lopen, wachten, onze koffers inchecken, wachten, door de douane heen en toen begon het echte wachten. We hadden zo’n vijf uur overstap tijd. Toen het boarden had moeten beginnen (11.45 uur Chineese tijd) bleek dat het chinees grondpersoneel ons niet ging boarden. Het KLM personeel vertelde ons gelukkig wat er aan de hand was. De weercondities boven de vliegroute China uit was te gevaarlijk om doorheen te vliegen. Twee uur moesten wachten tot nieuwe nieuws volgde gelukkig kregen we te horen dat we alvast mochten gaan boarden. Om 14.30 uur zat iedereen in het vliegtuig. De tijd vloog voorbij doordat we een film op hadden gezet. Om 16.30 uur volgde het goede nieuws. Er was een gaatje vrij in het Chineese luchtruim en weg waren we. De vluchtduur was 11 uur en hebben ze weten te verkorte naar 9,5 uur. Om ongeveer 21.00 uur Nederlandse tijd konden we dan eindelijk voet aan wal zetten op Schiphol Amsterdam.

Dag 123 - Golden Bay

Hier volgt een verslag over de afgelopen vier dagen.

Donderdag vertrokken we vanuit het regenachtige Westport (West Coast) naar Kaiteriteri (voet van de Golden Bay). De hele weg heeft het geregend totdat we in Kaiterteri aankwamen, hier scheen dan eindelijk de zon heerlijk. We hebben twee keer een strand wandeling gemaakt over het tropisch uitziende strand. Een strandwandeling was rond het avondeten nog even spannend. Ik wilde namelijk ergens foto’s maken, een soort strand tussen twee eilanden in. Je raadt het misschien al, ik werd binnen een minuut ingesloten door de zee. Survivallend over een constructie van stenen wist ik van het strandje af te komen. Ja,, Lisa was weer blij toen ze weer veilig terug aan wal was. De lodge waar wij sliepen, Kaiteri Lodge, was niet zo’n succes. Het is een tikkeltje luxerere uitvoering van een backpackers hostel. Dus we sliepen met z’n vieren in een kamertje, in een muffe vochtige kamer, niet de meest hygiënische kamer, maar het was gezellig.

Vrijdag vertrokken we naar Collingwood, Golden Bay. Het is een grootte baai die omringd wordt door gigantische bergen. Niets voor niets wordt je aangeraden om voldoende mensenvoer in te slaan voordat je bergen trotseert. Ja, deze bergen waren hoog! Het uitzicht op de top vond iedereen mooi behalve pap met zijn hoogtevrees. Het was een warme middag (woehoe), dus hupste ik in een korte broek. Nog even aan mijn kleurtje werken uiteraard. We hebben ’s middags lang gewandeld over een schelpenstrand met heel veel schelpen en her en der exotische exemplaren. Mam en ik hadden aan het einde van de wandeling beide een zak vol aan de mooiste stenen en schelpen. We konden de schelpen simpel weg niet laten liggen.

Zaterdag ochtend hebben we in de nok van de Golden Bay, Cape Farwell paardgereden. Mam met haar angst voor paarden wilde toch deelnemen en sprong op een paard. We maakte een mooie ronde over het strand terwijl het eb was, reden langs zeeleeuwen af, reden bergen op en ik mocht zelfs even in galop (ik heb geen ervaring met paardrijden). Vooral dat laatste maakte het even iets bijzonderder. Onderweg al rijdend over het strand moest het paard van mam (die al bang is voor paarden) het paard van pap lastigvallen. Uit schrik reageerde het paard van pap zo dat pap van paard werd gegooid en in het water belande. Ja dat was nog eens iets. Iedereen keerde gelukkig weer heelhuids terug. ’s Middags zijn we, alweer ja, over het strand gaan wandelen. Dit keer bij Farwell Spit. 's Avonds zijn we naar Tata Beach gereden. Een strand dat bekend staat om zijnfluoriserende algen. Waar we al bang voor waren werd werkelijkheid. De algen geven enkel licht tijdens warme zomer dagen, als ze in bloei staan. Het strand werd desondanks mooi verlicht door de sterrenhemel (melkwegstelsel, pool ster, etc.).

Zondag, vandaag, zijn we in de ochtend naar Wharariki Beach gegaan. Dit is het strand waar je de bekende olifant rotsformatie kunt bezichtigen. Het mooiste moment om deze rotsformatie of het strand überhaupt te bezichtigen is vroeg in de ochtend, wanneer het eb is. Wat een kanon van een rots is die olifant. Het mooie van al die reisboekjes is uiteraard dat zij de mooiste hoek, het mooiste jaargetij en het mooiste moment van de dag uitgekozen hebben om die ene foto te maken. Als amateur fotograven is het ons aardig gelukt om dit te evenaren. Het geheim is namelijk dat je de olifant alleen in een bepaalde hoek te zien krijgt. Tien meter naar rechts of naar links is de rotsformatie gewoon een grote rots in het water en zie je figuren als een meeuw, hond of een kip in de rots. Vanmiddag hebben wij die gigantische bergen weer getrotseerd en zijn we door gereden naar Nelson. Onderweg hebben we heerlijk gepauzeerd bij een bakkerij en typisch kiwi gebak gehad.

De laatste week breekt bijna aan. Aankomende week zijn wij van plan om plaatsen als Nelson, Picton, Blenheim, Kaikoura en Christchurch te gaan verkennen. Dinsdag gaan wij met een lokale bood mee de Marlborough Sounds in. Hier kijken we erg naar uit. En ja zaterdag is het zover dan vertrekken we terug naar Nederland. Ik heb zin om terug naar huis te gaan, maar Nieuw-Zeeland ga ik missen.

Dag 119 - West Coast

Hier volgt weer een verslag over de roadtrip door het zuidelijk eiland van Nieuw-Zeeland met pap, mam en Sjoerd. Deze blog heb ik samen geschreven met pap.

Dinsdag vertrokken wij vanuit Wanaka via de Haast Pass naar de West Coast. Gedurende deze rit was het tot aan de West Coast heerlijk droog. Deze Pass is in een woord ‘adembenemend’. Om de zoveel honderd meter schieten torenhoge bergen voorbij, met her en der watervallen, waarvan de Fantail Falls en de Thunder Falls de mooiste waren. Daarbij liggen erop deze route meerdere meren en rivieren(delta’s). De natuur is wonderschoon. Plus hebben de drie musketiers kennis gemaakt met een Fantail. Deze vogels vind ik prachtig; qua geluid, hun uiterlijk en hun sociale gedrag. Vanaf Haast was het niks als regen, regen en nog eens regen, maar helaas geen gletsjers. Volgens locals regent het 200 dagen per jaar aan de West Coast. Niet zo gek dus dat wij Fox Glacier, Franz Josef Glacier en Mount Cook in Lake Matheson niet hebben kunnen waarnemen. Dit tot onze grote teleurstelling.

Woensdag vertrokken we vanuit het regenachtige Franz Josef Glacier, zonder Maria, naar Westport. Onderweg regen, regen en nog eens regen, maar niet op onze stops. Allereerst hebben in de Jade plaats Hokitika een stop gemaakt om te lunchen. Hier hebben we een Kiwi lunch gehad en enkele Jade sieraden gekocht. Hierna zijn we via Greymouth naar de Pancake Rocks en Blowholes in Punakaiki gereden. Wat een natuurwonder. Onderweg zagen Sjoerd en ik ter hoogte van Okarito een wilde Rowi Kiwi in de berm zitten. Erg gaaf om dit mee te mogen maken. In Westport hebben we een zeehonden kolonie opgezocht. Op een uitgestorven zwart zand strand konden wij de zeehonden en hun pups bewonderen. Aldaar liepen er ook inheemse en inmiddels zeldzame Weka vogels rond. Het waren twee ongelofelijke dagen vol allerlei natuurwonderen. Helaas dat het zoveel regende de afgelopen dagen al is de Haast Pass en de West coast werkelijk waar het mooiste deel van het Zuiderlijk Eiland zover. Wij genieten hier nog flink na.

De aankomende drie dagen bevinden wij ons in een bijzonder stuk NZ, dè Golden Bay.

Tot de volgende keer! :)

Dag 117 - Wanaka

Hier is er weer een ja ja, een verslag over de afgelopen twee weken in Nieuw-Zeeland.

Na nog twee weken stage te hebben gelopen bij Ariki Seed heb ik mijn stage vorige week afgerond. Het waren twee drukke en gekke weken. Allereerst moest ik mijn stage report en bijbehorende opdrachten schrijven en inleveren. Ten tweede moest ik evengoed stage lopen en tegelijkertijd afscheid nemen van collega’s, mijn gastgezin en mijn vrienden in NZ. Ten derde arriveerde vrijdag 17 juni mijn ouders en Sjoerd.

Van Arjen, mijn stagebegeleider, heb ik een goede beoordeling gekregen. Nu is het afwachten wat mijn school gaat beoordelen en of ik dus over ben naar het vierde en dus het laatste studiejaar. Dit krijg ik een keer te horen gedurende de komende twee weken of wanneer ik terug ben in Nederland.

Vrijdag arriveerde pap, mam en Sjoerd. Met zijn vieren gaan wij een roadtrip maken door het zuiderlijk eiland. De eerste dag werden we met zijn vieren bij mijn gastgezin uitgenodigd voor een lunch en gaf ik een rondleiding op het bedrijf. We sliepen die nacht in een mooi hotel in Chirstchurch.

Zaterdag reden wij met mijn rode Toyota Carola vanuit Christchurch zo’n 482 kilometer naar Queenstown, het zuiden van het eiland. Onderweg stopte we bij de mooie meren Lake Tekapo en Lake Pukaki.

Zondag bleven we een extra dag in Queenstown en ging Sjoerd bungy jumpen. Hij deed de Nevis bungy. Een sprong van 134 meter. Deze bungy jump heb ik met Pasen gedaan. Pap en mam liet ik in de tussentijd het mooie Queenstown zien. Mocht je ooit in Queenstown zijn, ga dan een hamburger eten bij Fergburger. Hun hamburgers zijn inderdaad de moeite waard.

Vandaag, maandag, waren we van plan om in een dag naar de West Coast te rijden. Door de buien in het westen, en dus in de bergpas tussen Queenstown en de West Coast, hebben wij besloten om niet verder dan Wanaka te rijden. Hier hebben we onder andere Mount Iron beklommen. Een relatief kleine berg volgens de kiwi’s, maar het was een aardige wandeling en beklimming. Het uitzicht was het meer dan waard. Een uitzicht over de plaats Wanaka en je kon mooi en ver kijken.

De komende twee weken staan er nog veel leuke activiteiten en bezienswaardigheden op de planning. Het was lastig om afscheid te nemen van mijn collega’s, gastgezin en vrienden in NZ. Afscheid nemen van NZ zal vreemd zijn al heb ik zin om straks weer terug in Nederland te zijn.

De volgende update/ verslag volgt wanneer wij weer internet hebben.

Dag 103

Werkweek veertien behoort weer tot het verleden. Hoe ‘normaal’ de werkweken meestal verliepen zo bijzonder was deze werkweek. We hebben al een tijdje trammelant met onze aangrenzende buren. Zij hebben namelijk een ontplofte kinderboerderij wens. Ze hebben te veel hanen, kippen, stieren, varkens, wilde-zwijnen en honden. De buren zitten in de bijstand, zijn oud en kunnen niet voor de dieren zorgen. De SPCA is al meerdere keren op bezoek geweest, al blijven de dieren van hun en blijven zij zich vermenigvuldigen. De kippen komen wel eens in de groentetuin, in de tuin of op het bedrijfsterrein. Zij richten best wat schade aan, maar een 100 kilo wegende wilde-zwijn is het toppunt. Naar meerdere waarschuwing richting de buren is zaterdag een keiler, mannetje, geschoten en naar de slachter gebracht. Woensdag was het de beurt aan een kanon van een bagge, vrouwtje. We krijgen aankomende week hoogstwaarschijnlijk wild-zwijn op het menu :p

Daarbij kunnen wij vanuit thuis de bergen, de Zuidelijke Alpen, zien. Sinds twee weken ligt er een laag sneeuw op en dit neemt toe elke keer als het regent. Donderdag nam Jantina mij mee richting de Zuidelijke Alpen. Onder het genot van koffie en typische kiwi ‘lolly cake’ genoten we van het uitzicht.

Het weekend was lekker rustig. Iets waar ik behoefte aan had. Zaterdag ben ik naar Christchurch geweest en daar ben ik naar twee tweedehands winkels geweest. Kleding in NZ is relatief duur tot heel duur. Je betaald bij vele winkels makkelijk $80 NZ dollar (€48,-) voor een trui. In NZ werk je daar zo’n 4 uur voor. Dure trui dus en het kan nog duurder. Het kan ook goedkoper en dan ga je dus naar tweedehands winkels waar je mooie kledingstukken voor een zachte prijs kunt kopen. $10 voor een wollen trui (€6,-), dat kost een Nederland alweer gauw zo’n 50 euro. Je begrijpt nu vast mijn punt en merkkleding wordt in een tweede hands merkkleding winkel ook heel aantrekkelijk. De winkels heb ik niet leeg gekocht, ben maar niet bang. Ik heb gekocht wat ik nodig had. Zondag ben ik mee naar de kerk geweest. Mijn gastgezin is zeer christelijk. Om mijn respect te tonen, en ik was stiekem nieuwsgierig hoe zo’n dienst eruit ziet, ben ik meegegaan. De twee diensten (’s ochtends en ’s avonds) heb ik bijgewoond. Het was simpel weg niet mijn ding. De levenslessen zijn interessant, maar ik ben duidelijk meer een wetenschapper dan gelovig.

Over twee weken ben ik op pad met pap, mam en Sjoerd. Ik kijk er naar uit, al is het vreemd dat ik nu langzaam afscheid aan het nemen ben van NZ en de mensen. Oja mocht je je afvragen of we thuis openhuis houden in de tijd dat wij aan het rond reizen zijn moet ik je helaas teleurstellen. We tijdelijke nieuwe bewoners voor die periode.

Dag 95 - Noorder eiland

Week dertien in Nieuw-Zeeland was een bijzondere week. Hier volgt een lannnggg verslag :D

Maandag ochtend vertrok ik per vliegtuig naar Wellington, de hoofdstad van NZ. Hier heb ik een transfercar opgehaald. Een auto die je praktisch voor niets van A naar B mag brengen. In deze Jappe auto reed ik naar Wellington en heb hier de middag in het Te Papa museum doorgebracht. Een aanrader, vooral het deel over de slag om Gallipoli. Veel kiwi’s zijn hier gesneuveld en de treurige verhalen omtrent de soldaten is hier uitgelicht. Dit was zeer indrukwekkend en hartverscheurend. Er waren een aantal straatjes in de stad die de moeite waard waren volgens sommige, al vond ik het juist best tegenvallen. Desondanks heb ik in een hamburgertentje in deze straat twee Welsen ontmoet. Hele leuke gesprekken hebben wij die avond gehad en ik vond het daarom best jammer dat ik slechts een dag in Wellington was.

Dinsdag vertrok ik ’s morgens naar een nabijgelegen plaats Upper Hut waar een leuke Nederlandse winkel ligt. Een aantal lekkernijen heb ik daar gekocht en heb ik even lekker met een Eindhovense gepraat. De gehele morgen en middag heb ik erover gedaan om naar Taupo te rijden. Wauwh wat een landschappen kom je onderweg tegen. Echt een aanrader. Halverwege Taupo begon het flink te regenen. Zo hard dat je niet genoeg had aan de snelste stand van de ruitenwisser. ’s Avonds heb ik bij het hostel leuke Britten ontmoet. Samen met hun heb ik meegedaan aan een pub quiz in een echte Irish pub. We zijn wel is waar tweede geworden van de vijftien teams, erg netjes.

Woensdag was een mooie dag ondanks de hevige regen de gehele dag. Vanuit Taupo vertrok ik naar de beroemde Huka Falls. Een vrij vlakke waterval, maar juist een erg mooie door al zijn kracht. Ondanks het druilige weer ging ik naar de Craters of the Moon. Een wandelgebied waar je omringd wordt door tientallen geisers en modderpoelen. Zeer interessant en indrukwekkend om te zien. Ik besloot om niet al te laat naar Auckland te rijden en sloeg een aantal bezienswaardigheden over. In Rotorua maakte ik een lange tussenstop bij de grootste geisers die NZ kent. Vergeleken met deze zijn de geisers van Caters of the Moon geisertjes. Veel Aziatische toeristen waren er en ze waren ronduit onbeschoft, lang verhaal kort gemaakt. Mijn navigatie systeem stuurde mij over gravel road toen ik van Taupo naar Rotorua reed. Daar ben ik achteraf erg dankbaar voor. Jeetje wat een prachtig afgelegen landschap kom je dan tegen. Teletubbieland vs Hobbitland tot de macht 100. Later reed ik door naar Auckland. Ik had geen energie meer over en ik was blij nadat ik kort mijn klasgenoot Kelly had gesproken dat mijn rolluiken dicht konden.

Donderdag ben ik met Kelly naar Matamata gereden voor ja ja de Hobbiton. Vanuit Auckland rijd je er 2 uur over. Het was erg leuk om op de filmset te zijn waar ze delen van de Hobbit hebben opgenomen en Lord of the Rings. We hadden geluk dat we met een relatief kleine groep waren, dat de tour niet volledig vol geboekt was en dat het weer tijdens ons bezoek meezat. In de NZ zomer is de Hobbiton volledig volgeboekt. We konden nu veel foto’s maken en veel vragen stellen.

Vrijdag hebben Kelly en ik mijn auto weggebracht waarna we door Auckland zijn gaan wandelen. Zo zijn we naar the Auckland University geweest (hier loopt Kelly stage), een aantal stadsparken en het Auckland War Memorial Museum. Van alle gebouwen in NZ is het War Memorial Museum de mooiste. Het was erg leuk om met Kelly in Auckland af te spreken. Kelly en mijn interesses qua studie komen erg overheen en zo hebben we het ook over afstuderen gehad. Als het mogelijk willen we namelijk samen onze scriptie gaan schrijven volgend jaar.

Zaterdag ben ik naar de Auckland Art Gallery geweest. Een mooie galerij met prachtige kunst al blijft kunst kunst. Dus bij sommige tentoonstellingen liep ik snel door en door andere was ik gefascineerd. Zaterdag heb ik de hele dag rustig aan gedaan doordat ik later die dag terug naar Christchurch zou vliegen.

De reis was indrukwekkend. Ik heb veel gezien, veel gedaan en ik heb ervan genoten. Hoe fijn het ergens ook is om alleen op vakantie te zijn (iets wat ik vroeger nooit had gedaan), zo fijn was het ergens ook geweest als er iemand naast mij in de auto had gezeten. Deels voor het praktisch aspect als voor het maken van leuke herinneringen samen.

Nu loop ik nog drie weken stage bij Ariki Seed voordat pap, mam en Sjoerd komen en dus nog vijf weken voordat ik ‘thoes’ ben. Hoe mooi ik het land en zijn mensen ook vind, noa hoes wil ik nou toch geer.

Dag 88

Week twaalf zit erop. De werkweek bestond met name uit onkruid wieden, planten ophalen en wederom een zaad partij met de hand nalopen. Ook ben ik met Arjen naar een collega zaadschoningsbedrijf geweest. Het was interessant om een bedrijf te zien met andere zaadschoningsmachines dan Ariki Seed heeft.

Vrijdag avond zijn we met z’n vieren (Janneke, Naomi, Kim en ik) naar een rugby wedstrijd geweest. The Crusaders vs the Waratahs. Dit was een wedstrijd tussen de thuisploeg van Christchurch tegen Australiërs. De mannen van de Crusaders wonnen dik met 29-10. Doordat ik enkele spelregels kende vond ik het een leuke wedstrijd om te zien. Na de wedstrijd gingen Janneke en ik nog naar een collega van mij thuis. Daar hebben we gezellig met wat kiwi’s een biertje gedronken.

Zaterdag hadden Janneke en ik eerlijk gezegd zin in een rustige dag. Zo gezegd zo gedaan. Als ik maandag niet vertrok naar het noorder eiland dan waren we vast naar de West Coast gegaan. Janneke is naar een tattoo shop geweest voor een ontwerp te laten maken, ik naar de kapper en ik heb nog wat dingen gehaald en geregeld voor mijn weekje naar het andere eiland. ’s Avonds hebben we heerlijk ouderwets samen voor de buis gezeten.

Zondag zijn we na het ontbijt naar Willowbank Wildlife Reserve geweest. Het is een park waar ze allerlei dieren hebben. Vooral kleinere dieren als herten, rendieren, bijzondere koeien rassen, vogels, reptielen, etc. Naast deze dieren hebben ze ook inheemse dieren als de Kiwi. Het is een leuk park. Doordat het park klein is trekt het vooral kleinere kinderen. Niet echt iets voor Janneke en ik. De rest van de dag heb ik mijn koffer ingepakt en mijn reis voorbereidt.

De planning ziet er grof weg als volgt uit. Maandag vlieg ik naar Wellington, de hoofdstad. Hier blijf ik een dag. Dinsdag rijd ik naar Taupo waarna ik woensdag door reis naar Auckland. Donderdag en vrijdag ga ik met mijn klasgenoot Kelly op pad. Aan het einde van de middag vlieg ik zaterdag terug. Het is een kort weekje op het noorder eiland. Ik vind het in ieder geval erg spannend en ook wel eng om alleen op pad te gaan. Al heb ik erg veel zin om te zien wat het noorder eiland te bieden heeft.

Door een stroomstoring zondag avond komen de foto’s van afgelopen week later online. Zo'n stroomstoring is trouwens best irritant, vooral in NZ als je aan het Skypen bent. Je kunt niet laten weten waarom je niet bereikbaar bent.

Tot volgende week!! :)

Dag 81

Werkweek 11 behoort alweer tot het verleden. Je gelooft het nooit, maar ja hoor deze vloog ook weer voorbij. Op stage heb ik me met name bezig gehouden met het schonen van de zaadschoningsmachine, schoffelen en een grote batch zaad heb ik handmatig na moeten lopen. Dit heeft zo’n drie dagen geduurd voordat ik de batch volledig had gecontroleerd, ee behoorlijke klus.

Woensdag avond rond een uur of 9 NZ tijd heb ik voor de eerste keer een aardbeving gevoeld. Op dat moment was ik aan Skypen met een vriendin en ik besefte me gelijk dat het trillen van de aarde en wat voorwerpen in mijn kamer het gevolg was van een aardbeving. Het was er een ter hoogte van Christchurch city van 4.7 op de schaal van Richter.

Het afgelopen weekend wilde Janneke en ik weer op pad gaan. Door het slechte weer aan de westkust besloten we om in de oostkust te blijven. We zijn onder andere naar de plaatsen Lyttelton en Governors Bay geweest. ’s Avonds zijn we uitgegaan in Christchurch zelf. Er ging een nieuwe wereld open. Bier is duur (± $10), de muziek is saai en sommige dames zouden meer kleding aan mogen trekken. Ondanks die punten was het een leuke avond met Janneke en sliepen we in een mooi hotel. Op zondag hebben we door Christchurch gewandeld en hebben we nog bij mij thuis gehangen. We hebben plannen gemaakt voor de komende periode en lachwekkende filmpjes gekeken (de Lama’s, Flabber en muziek parodieën).

Buiten het stage lopen om hield ik me afgelopen week ’s avonds bezig met het plannen van iets groots, spannends en leuks. Volgende week maandag vlieg ik alleen naar het noorder eiland. Naar de hoofdstad Wellington vlieg ik eerst. Vanuit daar rijd ik in twee dagen naar de grote stad Auckland. Dit ligt 9 uur rijden van elkaar vandaan. Hier ga ik met een klasgenoot op pad die in Auckland stage loopt. Zaterdags vlieg ik weer terug naar huis vanuit Auckland. De reden dat ik naar het noorder eiland ga is simpel weg, nieuwsgierigheid en even een korte vakantie. Ik ben van mening dat je NZ niet hebt gezien als je enkel op een van de eilanden bent geweest. Ik vind het heel spannend maar ik heb er ook veel zin in.

Dit was ie weer voor deze week. Bedankt voor je interesse en tot over een week! :)